O książce: 2010 / Arcybiskup Łukasz (Voino-Yasenetsky) był wspaniałym lekarzem i mógł wyświadczyć tę przysługę cierpieniu ludzkości do końca życia. Poczuł jednak powołanie do jeszcze wyższej służby i w najstraszniejszych dla Kościoła latach przyjął święcenia kapłańskie, a wkrótce także stopień biskupi. Po krótkim pobycie na wydziałach, które zmieniały się na polecenie innych – wieloletnie więzienie. Potem nadeszły lata kruchego i niejednoznacznego „konkordatu stalinowskiego”, kiedy pod wpływem wydarzeń wojennych nastąpiło odrodzenie życia kościelnego, w dość wąskich granicach. Zdecydowana większość księży, którzy powrócili z więzień i obozów, miała jedno przeczucie: „no, teraz możemy służyć”, a biskup Łukasz chciał nie tylko służyć, ale także walczyć o dusze tych, którzy byli daleko od Kościoła. W ten sposób powstały te kazania i księgi, jedne z niezwykłych dzieł kościelnego „samizdatu”. Książka prezentuje autobiografię św. Łukasza, wybrane kazania z lat 1945-1956, a także działy poświęcone nauce i religii, duchowi, duszy i ciału.